Citroen C3 Picasso

Światowa premiera nowego mini-vana spod znaku Citroena odbyła się w 2007 roku. Samochód nie przypominający wyglądem swojego mniejszego brata C3 wyróżnia się swoją stylistyką zewnętrzną, jak i „kubełkowatym” kształtem. Patrząc na ten samochód nie wiadomo tak naprawdę do jakiej grupy odbiorców jest dedykowany. Z jednej strony ładnie wyglądająca, wręcz wzorcowa bryła nadwozia a z drugiej mały rodzinny van, który ma służyć potrzebą rodzinnym. Trzeba mieć jednak na względzie, że nie jest to samochód dla dużej rodziny choćby ze względu na jego wymiary (długość 4,08 m, szerokość 1,73 m,rozstaw osi 2,54 m), które prawie nie odbiegają od wymiarów relatywnie małych samochodów miejskich. Różnica jest w wysokości pojazdu, która wynosi 1,62 m. Jest to duży plus ze względu na przestrzeń nad głowami pasażerów. Dzięki temu zabiegowi Citroen projektując wnętrze samochodu mógł umiejscowić wyżej fotele zarówno w pierwszym, jak i w drugim rzędzie siedzeń.

We wnętrzu, jak już jest wyżej wspomniano, mamy dużo miejsca. Wygodna pozycja za kierownicą, łatwość wsiadania, dobre materiały wykończeniowe to tylko niektóre z zalet C3 Picasso. Duża ilość schowków ułatwia poukładanie potrzebnych „drobiazgów”. Duży cyfrowy wyświetlacz umiejscowiony jest na środku konsoli centralnej. Takie rozwiązania znane są już z innych modeli firmy Citroen czy z samochodów typu Van firmy Renault. Dużą niewiadomą jest zrobienie przezroczystego prędkościomierza wraz z obrotomierzem. Możliwe, że podczas dnia jest lepiej oświetlony wyświetlacz, a co za tym idzie jest lepiej widoczny ale z drugiej strony podczas jazdy nocą jest to dodatkowe oświetlenie samochodu co może dekoncentrować kierowcę jadącego z naprzeciwka. Mówiąc o jeździe nocą nie można, nie wspomnieć o oświetleniu drogi. Przez wysokie umiejscowienie świateł przednich inżynierowie z Citroena osiągnęli bardzo dobre oświetlenie drogi, jak na zwykłe światła mijania. W konsoli centralnej standardowo umieszczone jest sterowanie klimatyzacją oraz radio. Obsługa panelu klimatyzacji jest łatwa, przyjemna i intuicyjna. Trzeba przyznać, że w samochodzie testowym audio było dobrej jakości, a sam panel radia intuicyjny w obsłudze. Sterowanie radiem z pilota umieszczonego pod kołem kierownicy wymaga przyzwyczajenia w szczególności dla osób, które we wcześniejszych sowich samochodach, miały sterowanie radiem umiejscowione na kole kierownicy.

Pod względem przestrzeni ładunkowej nie powinniśmy narzekać. Objętość bagażnika 385 litrów jest wystarczająca jak na codzienne potrzeby zakupów, zawiezienia dzieci do szkoły itp. O osobach potrzebujących przewieźć większe przedmioty Citroen nie zapomniał. Składany drugi rząd siedzeń (przy zachowaniu płaskiej podłogi przestrzeni ładunkowej) zwiększa nam objętość tej przestrzeni ładunkowej, aż do 1506 litrów. Trzeba przyznać, że jest to całkiem dobry wynik, jak na samochód o długości 4,08m. Jednak gdybyśmy chcieli przewieźć ładunek o nieco mniejszych wymiarach, a standardowa długość bagażnika okazała się o kilka centymetrów za mała, żeby domknąć klapę bagażnika możemy przesunąć tylną kanapę lub jedną z jej części, do przodu w zakresie do 15 cm. Jest to spore ułatwienie w szczególności dla osób często przewożących „większe” ładunki.

Do napędu najmniejszego Vana z rodziny Citroena służą zarówno jednostki z zapłonem samoczynnym, jak i iskrowym. Podstawowa jednostka napędowa to silnik benzynowy o objętości skokowej 1397 cm³, mocy 90 KM przy maksymalnym momencie obrotowym 135 Nm. Jest to wystarczająca jednostka do poruszania się po arteriach miejskich, aczkolwiek należy pamiętać, że nie jest to „demon” prędkości, a przy tym jednostka o małym zużyciu paliwa. Kolejną jednostką napędową z zapłonem iskrowym, która jest oferowana przez Citroena do tego modelu jest silnik o objętości skokowej 1598 cm³, mocy 120 KM. Wydawałoby się, że jest to sporo i spokojnie ta jednostka napędowa powinna sobie radzić z napędem auta, ale nie jest tak do końca. Otóż podczas spokojnej jazdy nie odczuwa się tej mocy a przy dynamiczniejszej jeździe jakby jej brakowało. Na pewno duży wpływ na te odczucia ma pięciobiegowa skrzynia biegów o stosunkowo krótkich przełożeniach, która nie jest tutaj najszczęśliwszym rozwiązaniem. Zdecydowanie lepiej pasowałaby sześciobiegowa skrzynia biegów.

Klienci poszukujący oszczędniejszych jednostek tym z zapłonem samoczynnym mają do wyboru dwie jednostki napędowej o objętości skokowej 1560 cm³. Jedna o mocy 92 KM przy maksymalnym momencie obrotowym 215 Nm oraz druga o mocy 110 KM przy maksymalnym momencie obrotowym 260 Nm. Są to jednostki zdecydowanie bardziej „żwawe” i oszczędniejsze.

Nasz samochód testowy wyposażony był w jednostkę z zapłonem iskrowym o objętości skokowej 1598 cm³, mocy 120 KM. Po odebraniu auta pierwszą rzeczą jaka, rzuciła się w oczy po wejściu do samochodu był „ogrom” przestrzeni w tak małym samochodzie. Dzięki płaskiej desce rozdzielczej i daleko odsuniętemu podszybiu mamy wrażenie, że siedzimy w zdecydowanie większym wozie. Po tych obserwacjach powstało pytanie jak z widocznością zarówno do tyłu jak i do przodu. Otóż jest to tak na dobrą sprawę największy plus ze względu na duże przeszklenie. Widoczność jest wręcz idealna. Zastosowanie szyb pomiędzy słupkiem „A” i drzwiami przednimi praktycznie wyeliminowało martwą strefę stwarzaną przez ten słupek. Mankamentem może być zbyt małe lusterko wsteczne wewnętrzne, które nie obejmuje całej tylnej szyby, do tego wycieraczka tylnej szyby (przez kształt szyby) nie „wyciera” jej górnej części co również wpływa na widoczności. Na szczęście jako ratunek zastosowano duże lusterka wsteczne zewnętrzne, które zapewniają zdecydowanie lepszą widoczność.

Po zapoznaniu się z samochodem można było zauważyć, iż za krótkie są siedziska siedzeń przednich oraz brak podłokietnika. Nie są to może zbyt istotne szczegóły, ale w codziennej eksploatacji przydałoby się mieć takie udogodnienia. Dla starszych osób niedogodnością mogą być również zbyt wąskie drzwi tylne, ale przy codziennych potrzebach nie stanowi to większego problemu. Do zalet na pewno możemy zaliczyć dobrze leżącą w dłoniach kierownicę, przyjemną i łatwą obsługę panelu klimatyzacji i radia.

Teraz parę słów o samej jeździe tym miejskim vanem. Jak wiemy jazda francuskimi samochodami kojarzyła się z miękkim zawieszeniem, nurkowaniem podczas hamowania oraz wychylaniu się nadwozia na zakrętach. Tak jest i w tym przypadku, czy to źle? Jak najbardziej nie, pokonywanie dziur spotykanych na drogach arterii miejskich jest wręcz przyjemnością. Każda nierówność jest pokonywana z gracją i dostojnością. Niestety każda zaleta niesie za sobą pewne niedogodności, co też zdarzyło się w tym przypadku. Precyzja układu kierowniczego jest w tym modelu względna co nie wszystkim może się spodobać. W egzemplarzu testowym, jak było wyżej podane, jednostka z zapłonem iskrowym z manualną skrzynią biegów oraz „lekko” działającym sprzęgłem. Dlaczego o tym wspominam, ponieważ upłynęło dużo czasu zanim przyzwyczaiłem się do bardzo lekko chodzącego sprzęgła. Jego wyczucie jest bardzo trudne i żeby ruszyć samochodem z gracją bez potrzeby znacznego podnoszenia prędkości obrotowej silnika trzeba, w pierwszych momentach, nieco się natrudzić.

Wykonaliśmy testy drogowe zużycia paliwa oraz testy przyspieszeń. Ich rezultaty przedstawione są w poniższych tablicach:

Wyniki pomiarów zużycia paliwa:

*według wskazań komputera pokładowego

*według wskazań komputera pokładowego

*według wskazań komputera pokładowego

Uzyskane wyniki nie odbiegają zasadniczo od homologacyjnych, biorąc zaś pod uwagę odmienność parametrów ruchu pojazdu w odniesieniu chociażby do jego przyspieszeń, innych niż występujące w teście europejskim, są akceptowalne.

Wyniki pomiarów rozpędzania:

Dodatkowym testem, który został wykonany był test na odcinku 400 km. Poniższa tablica przedstawia najważniejsze parametry:

Jak wynika z powyższych tablic zużycie paliwa w szczególności w teście autostradowym sprawia wrażenie, że z pewnością nie jest to samochód stworzony do szybszej jazdy. Trzeba jeszcze nadmienić iż powyżej 4000 obr/min wzrasta znacznie hałas w kabinie pasażerskiej pojazdu. Podczas dłuższej podróży może stać się to uciążliwe. Podczas wykonywania testu, długodystansowego na odcinku 400 km, średnie zużycie wyniosło 6,2 l/100km. Jest to całkiem przyzwoity wynik jak na jednostkę z zapłonem iskrowym.

Ceny małego vana zaczynają się od 57 tys zł za wersję z silnikiem z zapłonem iskrowym o objętości skokowej 1397 cm³. Za odmianę z najmocniejszym silnikiem z zapłonem samoczynnym przyjdzie nam zapłacić aż 80 tys zł. Jest to stosunkowo sporo jak za samochód tej klasy.

Poniżej przedstawiono zdjęcia ekranu testera OBD pokazujące główne parametry pracy silnika oraz zaimplementowane monitory.

Reasumując Citroen C3 Picasso jest samochodem, którym można zaimponować ze względu na niebanalną bryłę nadwozia oraz ciekawą, dostępną jego kolorystykę. Należy jednak pamiętać, że jest to bardziej samochód miejski, który będzie świetnie służył jako drugi samochód w rodzinie. Nie polecałbym jednak wybierać się nim w dłuższą trasę w szczególności w pięć osób. Może się wtedy okazać, że jest to zdecydowanie mniej komfortowe auto niż podczas jazdy po arteriach miejskich.

Po przeprowadzeniu testów oraz przeanalizowaniu uzyskanych wyników, ocena końcowa na jaką zasługuje Citroen C3 Picasso według osób przeprowadzających testy wynosi: 4

Zdjęcia i opracowanie:

Maciej Gis

Testy:

Maciej Gis

Michał Byra

Piotr Kłosiński