Filtr cząstek stałych
Głównym zadaniem filtra cząstek stałych (DPF - Diesel Particulate Filter) jest zatrzymywanie szkodliwych cząstek sadzy (m.in. absorbujących węglowodory aromatyczne), co zapobiega też dobrze znanemu w silnikach o zapłonie samoczynnym czarnemu dymowi wydobywającemu się z układu wylotowego.
Filtr ma postać przestrzennej struktury o bardzo dużej całkowitej powierzchni ścianek. Cząstki sadzy osiadają na porowatych ściankach lub włóknach, wykonanych z metalu, materiałów ceramicznych, lub specjalnego papieru (tylko w przypadku filtrów jednorazowych). Wydajność prawidłowo działającego filtra zawiera się w przedziale od 85% do 100%, co oznacza, że do atmosfery przedostaje się nie więcej niż 15% pierwotnej zawartości zanieczyszczeń w fazie stałej.
Filtr ten ma też swoje wady. Głównym problemem jest jego zapychanie. Aby tego uniknąć stosuje się jego regenerację m.in. np. przez pojechanie samochodem określonej trasy ze stałą prędkością.
Bardziej zaawansowanym rozwiązaniem jest samooczyszczanie filtra polegające na katalitycznym spalaniu sadzy po osiągnięciu przez filtr odpowiednio wysokiej temperatury. System ten nosi nazwę regeneracji pasywnej.
Stosowane są też aktywne systemy wypalania zgromadzonej w filtrze sadzy - na przykład okresowa zmiana trybu pracy silnika, w wyniku czego emituje on zwiększone ilości dwutlenku azotu, który przepływając przez filtr powoduje utlenianie zgromadzonej sadzy. Jeszcze innym sposobem aktywnej regeneracji filtra jest okresowe podgrzewanie go dodatkowym płomieniem wtryskiwanej do filtra mieszanki, w wyniku czego sadza ulega spaleniu.